1973 – 2010: Τα «Πολυτεχνεία» δεν γίνονται ούτε με διασπάσεις ούτε με τηλεκοντρόλ

του Κώστα Νικολάου





Νοέμβρης 1973.
Πολυτεχνείο: ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Νοέμβρης 2010.

ΨΩΜΙ

Δεν έδωσαν τη ζωή τους το Νοέμβρη του 1973 για να είναι το 1/3 των Ελλήνων κάτω από το όριο φτώχειας (το πραγματικό και όχι το συμβατικό), να είναι 1 εκατ. άνεργοι, να μειώνονται οι μισθοί (χαμηλότεροι του ευρωπαϊκού μέσου όρου), να μειώνονται ακόμα και οι πενιχρές συντάξεις, να είναι ελεύθερες οι απολύσεις εργαζομένων.

ΠΑΙΔΕΙΑ

Δεν έδωσαν τη ζωή τους το Νοέμβρη του 1973 για να ταυτίζεται η επαγγελματική εκπαίδευση με την παιδεία, για να μειώνονται οι δαπάνες για την παιδεία και στην υποβάθμιση της παιδείας να είναι λύση η εμπορευματοποίησή της.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Δεν έδωσαν τη ζωή τους το Νοέμβρη του 1973 για να κυβερνούν τη χώρα οι ξένοι και οι ντόπιοι πιστωτές και να είναι ελεύθεροι να εκμεταλλεύονται δημόσιες επιχειρήσεις, δημόσια περιουσία ακόμα και την ελληνική γη, για να είναι ελεύθεροι οι έχοντες, οι κατέχοντες και οι ακόλουθοί τους στο να μην πληρώνουν φόρους και γι΄ αυτό να χρεώνεται η χώρα και να πληρώνουν οι μισθωτοί και μικρομεσαίοι τους φόρους και τα χρέη των άλλων.

Τα «Πολυτεχνεία» δεν γίνονται με διασπασμένους σε ένα σωρό κομμάτια, τους ενεργούς πολίτες και αγωνιστές των πολιτικών δυνάμεων (της σοσιαλιστικής, της ανανεωτικής, της ριζοσπαστικής αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων), που τότε ενωμένοι έγραψαν την ιστορία του Πολυτεχνείου.

Τα «Πολυτεχνεία» δεν γίνονται με τους πολίτες – έχοντας το τηλεκοντρόλ στο χέρι - να προσπαθούν να αλλάξουν κανάλι νομίζοντας ότι έτσι θα αλλάξουν και τη ζωή τους, απέχοντας στη μεγάλη τους πλειονότητα από τα κοινά.

Η σημερινή πλειοψηφική έλλειψη συμμετοχής στα κοινά είναι το αποτέλεσμα της συστηματικής προσπάθειας δεκαετιών του κυρίαρχου ιδεολογικού μηχανισμού των ΜΜΕ για κατασκευή συναίνεσης των πολιτών σε ότι αποφασίζουν οι πολιτικές ελίτ, αλλά με τους πολίτες απόντες.

Και αυτό προς το παρόν πέτυχε, διότι ενώ οι άρχουσες πολιτικές και οικονομικές ελίτ κάνουν σωστά τη δουλειά τους, οι δυνάμεις της κοινωνικής αλλαγής δεν κάνουν σωστά τη δική τους δουλειά, αφού αντί να εκπέμψουν ένα συλλογικό, ενωτικό και διεξοδικά ελπιδοφόρο πολιτικό μήνυμα προς τους πολίτες, αυτοαναιρούνται με τη πολυδιάσπασή τους. Διότι, αν σήμερα δεν μπορούν να συνεργασθούν αγωνιστές με αγωνιστές, αν δεν μπορούν να δουλέψουν συλλογικά, τότε τι είδους κοινωνία δικαιοσύνης, συλλογικότητας και αλληλεγγύης ευαγγελίζονται ότι θα οικοδομήσουν αύριο;

Το πολυδιασπασμένο μήνυμα, όσες αλήθειες και αν έχει, κάνει αναξιόπιστους τους φορείς του και τελικά δεν μπορεί να αλλάξει τη συνείδηση των πολιτών, αλλά αντίθετα, συμβάλει στην επιτυχία των προσπαθειών του κυρίαρχου ιδεολογικού μηχανισμού. Αυτό αποδεικνύεται διαρκώς εδώ και χρόνια.

Στις συνθήκες της σημερινής οικονομικής κρίσης, η πολυδιάσπαση των δυνάμεων της κοινωνικής αλλαγής καθιστά παντοδύναμο τον νεοφιλελευθερισμό. Αν αυτό δεν αλλάξει άμεσα, το μέλλον θα έχει πολύ ξηρασία.