Tο γενικό εκλογικό δικαίωμα (δηλ. η κατάργηση της διαφοροποίησης των ψήφων στο δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι και η καθιέρωση του: «ένας άνθρωπος - μία ψήφος») δεν υπήρξε δώρο της αστικής τάξης, αλλά κατακτήθηκε ιστορικά με αιματοβαμμένες μάχες στα οδοφράγματα και αποσπάστηκε βίαια από τους Sans-culottes (εργατική τάξη, μισθωτοί, μικρέμποροι κλπ) στους κοινωνικούς αγώνες της Κομμούνας του Παρισιού και της Γαλλικής Επανάστασης μέσα από άγριες ταξικές συμπλοκές με την αστική τάξη.
Το γενικό εκλογικό δικαίωμα - ακόμα και στην περιορισμένη του αστική αντίληψη - δεν είναι ακίνδυνο για την αστική τάξη: της αφαιρεί τις πολιτικές εγγυήσεις της κοινωνικής της εξουσίας, την εξαναγκάζει σε άσκηση της πολιτικής της κυριαρχίας μέσα σε δημοκρατικές συνθήκες, συνθήκες που οι καταπιεσμένες τάξεις μπορούν ανά πάσα στιγμή να εκμεταλλευτούν, να αμφισβητήσουν αυτά τα ίδια τα θεμέλια της καπιταλιστικής κοινωνίας και – με τους δικούς τους αγώνες και κοινωνικά κινήματα - να οδηγηθούν στη νίκη (1).
