του Κώστα Νικολάου
Ένα δίλημμα πλανιέται σαν φάντασμα πάνω από τους εργαζόμενους του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα σε όλες τις χώρες, όπου ασκείται νεοφιλελεύθερη πολιτική (ανεξάρτητα αν έχουν ή δεν έχουν ΔΝΤ και μνημόνια) και βέβαια στην Ελλάδα: μείωση μισθών ή απολύσεις;
Το δίλημμα αυτό παρουσιάζεται από τους κάθε απόχρωσης νεοφιλελεύθερους ως αναγκαστικός μονόδρομος, που για τους εργαζόμενους είναι του τύπου «μονά - ζυγά χάνεις».
Συγκεκριμένα για το δημόσιο τομέα, το κεντρικό επιχείρημα είναι ότι το δημόσιο έλλειμμα και τα χρέη της ελληνικής οικονομίας οφείλονται στις υπέρογκες δημόσιες δαπάνες ενός υπερτροφικού κράτους και αφού χρήματα δεν υπάρχουν και οι δημόσιες δαπάνες πρέπει να περιορισθούν, άρα η μόνη λύση είναι η μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων ή οι απολύσεις.
Για τον ιδιωτικό τομέα, το κεντρικό επιχείρημα είναι ότι η χαμηλή ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων οφείλεται στο μισθολογικό κόστος που τα βαραίνει και άρα η μείωσή του είτε με μείωση μισθών είτε με απολύσεις θα συμβάλλει στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας τόσο των επιχειρήσεων όσο και της ελληνικής οικονομίας. Επίσης αναφέρεται, ότι με την οικονομική κρίση οι πωλήσεις πέφτουν, μειώνονται τα έσοδα των επιχειρήσεων και άρα η μόνη λύση προκειμένου αυτές να διατηρηθούν και να μην κλείσουν είναι η μείωση των μισθών των εργαζομένων στις επιχειρήσεις ή οι απολύσεις.
Τα επιχειρήματα φαίνονται λογικά. Είναι όμως αυτή η πραγματικότητα;
