του Κώστα Νικολάου
Ένα από τα βασικά προπαγανδιστικά συστατικά του νεοφιλελευθερισμού, στην προσπάθεια ολοκληρωτικής επικράτησής του (όχι μόνο οικονομικά, αλλά και πολιτικά-ιδεολογικά) διεθνώς και στην Ελλάδα είναι η πολιτική της εξοντωτικής μείωσης του δημόσιου τομέα. Με κεντρικό σύνθημα «λιγότερο κράτος», ο νεοφιλελευθερισμός επιδιώκει να αποχωρήσει (ή έστω να μειωθεί στο ελάχιστο) το δημόσιο από οποιονδήποτε οικονομικό τομέα (ακόμα και από αυτούς, που είναι εθνικής και στρατηγικής σημασίας), από την παιδεία και την υγεία (ιδιωτικοποίηση – εμπορευματοποίηση), από την αξιοποίηση εθνικών φυσικών πόρων και να μειωθεί τόσο ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων, ώστε να είναι ανέφικτος ο κρατικός έλεγχος σε οποιαδήποτε δραστηριότητα και να λειτουργεί ελεύθερα και ανεξέλεγκτα η αγορά και οι νόμοι της, δηλαδή, να είναι ελεύθερη η εκμετάλλευση ανθρώπων και πόρων.
Το γεγονός ότι η ύπαρξη και αυτή η ελεύθερη / ανεξέλεγκτη λειτουργία του διεθνούς κεφαλαίου ήταν, που οδήγησε στη σημερινή παγκόσμια κρίση και στις ήδη εμφανιζόμενες καταστροφικές συνέπειές της για τις κοινωνίες και τους λαούς, αποτελεί κατά τον νεοφιλελευθερισμό μια «παράπλευρη απώλεια», ένα «προσωρινό λάθος», μια «κακή εκτέλεση της νεοφιλελεύθερης συνταγής» και πρέπει να αντιμετωπισθεί με τα ίδια - και ακόμα πιο ανεξέλεγκτα - μέσα που δημιούργησαν την κρίση!
Στα πλαίσια μάλιστα της σημερινής οικονομικής κρίσης (σε όλες τις χώρες με/ή χωρίς ΔΝΤ, με/ή χωρίς μνημόνιο) η νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα για την ανάγκη μείωσης του δημόσιου τομέα δίνει πλέον τα ρέστα της! Τα κύρια επιχειρήματα για να επικρατήσει η πολιτική του «λιγότερου κράτους» εδράζονται πάνω σε λογικοφανείς διαπιστώσεις, που αναφέρονται στο υπερτροφικό κράτος, το δυσβάστακτο κόστος του δημόσιου τομέα, τον υπερβολικά μεγάλο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων, το αναποτελεσματικό κράτος κλπ
Στην Ελλάδα σήμερα, σε αυτόν τον αγώνα για «λιγότερο κράτος» έχουν στρατευθεί διάφορες οικονομικές, πολιτικές και επιστημονικές δυνάμεις με τη συνδρομή του κυρίαρχου ιδεολογικού μηχανισμού κατασκευής συναίνεσης, που είναι τα ΜΜΕ.
Χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι: ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος, πρόεδρος του ΣΕΒ (δήλωσε ότι χρειάζεται το αναγκαίο πολιτικό σθένος για να καταργήσουμε θέσεις, οργανισμούς και φορείς του δημοσίου από το πελατειακό και υπερτροφικό κράτος ώστε να μην πτωχεύσουμε συλλογικά και ατομικά), ο Παναγιώτης Γεννηματάς επίτιμος αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (έθεσε θέμα απολύσεων στο δημόσιο), η Μιράντα Ξαφά, οικονομολόγος, πρώην στέλεχος του ΔΝΤ και πρώην σύμβουλος του Κων/νου Μητσοτάκη (χαρακτήρισε υπερτροφικό και αναποτελεσματικό το δημόσιο τομέα, τονίζοντας ότι θα πρέπει να συρρικνωθεί το κράτος και να γίνουν απολύσεις), η Ντόρα Μπακογιάννη, πρώην υπουργός ΝΔ και αρχηγός του κόμματος «Δημοκρατική Συμμαχία» (πρότεινε να απολυθεί το 1/3 των δημοσίων υπαλλήλων, δηλαδή, περίπου 250.000 άτομα), ο Στέφανος Μάνος, πρώην υπουργός ΝΔ και αρχηγός του κόμματος «Δράση» (πρότεινε να απολυθούν 350.000 - 400.000 δημόσιοι υπάλληλοι), ο οποίος μάλιστα επικαλέσθηκε σχετικές έρευνες οικονομολόγων όπως ο κυπριακής καταγωγής Βρετανός οικονομολόγος Χριστόφορος Πισσαρίδης, καθηγητής του London School of Economics και σύμβουλος μεγάλων τραπεζών (πήρε μαζί με άλλους το νόμπελ οικονομίας για μια μελέτη που ισχυρίζεται ότι υπάρχουν πάνω από 210.000.000 άνεργοι σ’ ολόκληρο τον κόσμο και έχασαν τη δουλειά τους άλλα 30.000.000 εργαζομένων με την τελευταία κρίση επειδή οι απολυμένοι δεν κατόρθωσαν να βρεθούν ποτέ με τους εργοδότες!), ο Αλέκος Παπαδόπουλος, πρώην υπουργός ΠΑΣΟΚ (θεωρεί το 30% του σημερινού κράτους περιττό και πρότεινε μεταξύ άλλων, την άμεση κατάργηση τμημάτων πανεπιστημίων και ΤΕΙ … τον περιορισμό του διδακτικού προσωπικού κλπ), ο Φίλιππος Σαχινίδης, νυν υφυπουργός Οικονομικών (δήλωσε ότι ο ιδιωτικός τομέας δεν μπορεί να συντηρεί πλέον το Δημόσιο …. ο δημόσιος τομέας είναι υπερτροφικός, μίζερος, δεν εξυπηρετεί τον πολίτη και το κυριότερο, δεν υπάρχουν πλέον τα χρήματα να τον συντηρούμε).
Ποιά όμως είναι η αλήθεια με τα παραπάνω επιχειρήματα για το δημόσιο τομέα; Ας προσπαθήσουμε να την προσεγγίσουμε βασιζόμενοι στα επίσημα στοιχεία.
Ο διαχρονικός μύθος για το υπερτροφικό κράτος και τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων
Επί χρόνια διαδίδεται συστηματικά ο ισχυρισμός ότι το κράτος είναι υπερτροφικό και ότι ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων είναι τεράστιος και επιπλέον, είναι και άγνωστος. Με το ξέσπασμα της σημερινής κρίσης, η προπαγάνδα αυτή έφθασε στο αποκορύφωμά της, παρουσιάζοντας μάλιστα το υπερτροφικό κράτος και τη μισθοδοσία των υπαλλήλων ως τη βασική αιτία της δημοσιονομικής κατάστασης της Ελλάδας.
Συγκεκριμένα, λίγες εβδομάδες πριν την υπογραφή του μνημονίου και τη συνακόλουθη επιβολή περικοπών στους μισθούς, στις συντάξεις και στις δημόσιες δαπάνες, τα ΜΜΕ διέδιδαν τα αποτελέσματα Έκθεσης του Κέντρου Μελετών και Ερευνών του ΕΒΕΑ (Εμπορικό και Βιοτεχνικό Επιμελητήριο Αθηνών), την οποία έδωσε στη δημοσιότητα ο πρόεδρός του Κ. Μίχαλος, σύμφωνα με την οποία ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων ξεπερνούσε το 1.100.000, ενώ διάφορες εκτιμήσεις έκαναν λόγο για 1.500.000 άτομα ή και περισσότερο.
Την ίδια περίοδο, και ενώ στον προϋπολογισμό του κράτους υπολογιζόταν ότι πρέπει να πληρωθούν περίπου 760.000 υπάλληλοι, διαδιδόταν παντού, ακόμα και από την κυβέρνηση, ότι είναι άγνωστος ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων, ότι δεν ξέρουμε τι να πούμε στην τρόικα και ότι χρειάζεται γι’ αυτό απογραφή.
Η απογραφή έγινε και έδειξε ότι το σύνολο των υπαλλήλων που καταγράφηκε έφτασε τους 768.009 (αυτό που ήδη ξέραμε από τον προϋπολογισμό του κράτους), περιλαμβάνοντας τους μόνιμους υπαλλήλους, τους δικαστικούς και τους δημόσιους λειτουργούς, τους υπαλλήλους ιδιωτικού δικαίου αορίστου και ορισμένου χρόνου, τους συμβασιούχους έργου, τους αιρετούς και άλλες κατηγορίες.
Ο αριθμός λοιπόν των δημοσίων υπαλλήλων είναι σχεδόν ο μισός από αυτόν, που διαδιδόταν τόσο καιρό. Παρά ταύτα, είναι μεγάλος ή μικρός;
Η «Έκθεση Ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής» αποδεικνύει ότι στην Ελλάδα, το ποσοστό των δημοσίων υπαλλήλων επί του συνόλου των εργαζομένων είναι 11,4% και ότι αυτό το ποσοστό είναι ένα από τα 4 χαμηλότερα σε όλη την Ευρώπη (η Ελλάδα είναι στη 14η θέση επί συνόλου 17 ευρωπαϊκών κρατών). Η Ελλάδα έχει αναλογικά με το σύνολο των εργαζομένων, το 1/3 των δημοσίων υπαλλήλων σε σύγκριση με τη Σουηδία και τη Δανία και περίπου το 1/2 σε σύγκριση με τη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία. Αξίζει να σημειωθεί, ότι αυτά τα δεδομένα παραμένουν σταθερά εδώ και τριάντα χρόνια!
Ο μύθος για τις υπέρογκες δημόσιες δαπάνες και ποιος πληρώνει γι’ αυτές
Ο μύθος για τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων συνοδεύεται από τον ισχυρισμό ότι οι δημόσιες δαπάνες είναι υπέρογκες, ότι γι’ αυτές πληρώνει ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας, δηλαδή, οι επιχειρήσεις και ότι ο ιδιωτικός τομέας δεν μπορεί πλέον να συντηρεί αυτό το δημόσιο.
Αυτή είναι λοιπόν η αλήθεια;
Με βάση τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Έκθεση Ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής), προκύπτει ότι το σύνολο των δαπανών του Ελληνικού κρατικού τομέα ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι ένα από τα χαμηλότερα σε όλη την Ευρώπη.
Η άποψη ότι οι Έλληνες απολαμβάνουν ένα υπερβολικά γενναιόδωρο κράτος πρόνοιας διαψεύδεται από τα δεδομένα. Κατά μέσο όρο την περίοδο 1998-2007, η Ελλάδα διέθετε μόνο 3.530 ευρώ κατά κεφαλήν για δράσεις κοινωνικής προστασίας, ενώ ο μέσος όρος στην ευρωζώνη είναι 6.251,78 ευρώ. Αντίθετα, η Γερμανία και η Γαλλία ξοδεύουν υπερδιπλάσια ποσά από την Ελλάδα. Ακόμα και η Ιρλανδία, η οποία έχει μια από τις πλέον νεοφιλελεύθερες οικονομίες, διαθέτει περισσότερα για την κοινωνική προστασία από την υποτιθέμενα «γαλαντώμα» Ελλάδα. Επίσης η Ελλάδα έχει μια από τις πλέον άνισες αναδιανομές εισοδήματος και σχετικά υψηλό επίπεδο φτώχειας. Και πάλι δηλαδή τα στοιχεία δεν επιβεβαιώνουν την εικόνα ενός κράτους με γενναιόδωρες παροχές.
Επιπλέον, σύμφωνα με ανάλυση στελεχών του ίδιου του ΔΝΤ, το μισό της αύξησης των ελλειμμάτων προϋπολογισμού στις μεγάλες οικονομίες ανά τον κόσμο (και όχι μόνο στην Ελλάδα) οφείλεται στην κατάρρευση των φορολογικών εσόδων και στη χαμηλή, συχνά αρνητική, ανάπτυξη σε σχέση με την αποπληρωμή επιτοκίων στο υπάρχον χρέος. Λιγότερο από το 10% οφείλεται στην αύξηση δημοσίων δαπανών. Αυτό το στοιχείο αποκαλύπτει ότι ο ισχυρισμός πως τα ελλείμματα δημιουργήθηκαν από υπερβολικές κρατικές δαπάνες είναι ψευδής, τόσο για την περίπτωση των ΗΠΑ όσο και για ολόκληρη την Ευρώπη.
Και ποιός πληρώνει γι’ αυτές τις δημόσιες δαπάνες;
Τα επίσημα στοιχεία της Eurostat δείχνουν ότι στην Ελλάδα, η βασική πηγή των κρατικών εσόδων είναι η έμμεση φορολογία, δηλαδή οι φόροι που περιλαμβάνονται στις τιμές των αγαθών και που πληρώνει κυρίως ο εργαζόμενος λαός όταν αγοράζει οτιδήποτε. Συγκεκριμένα το 2008, οι έμμεσοι φόροι ήταν το 12,1% του ΑΕΠ, ενώ οι άμεσοι φόροι μόνο το 7,7% του ΑΕΠ.
Αλλά και στους άμεσους φόρους (φορολογία εισοδήματος), οι μισθωτοί-συνταξιούχοι συμμετέχουν πολύ περισσότερο σε σχέση με τις επιχειρήσεις. Συγκεκριμένα το 2008, οι μισθωτοί-συνταξιούχοι πλήρωσαν σε άμεσους φόρους 6,5 δις. Ευρώ, ενώ οι επιχειρήσεις μόνο 4,7 δις. Ευρώ.
Αν συνυπολογίσουμε τους άμεσους και έμμεσους φόρους, προκύπτει ότι ο εργαζόμενος λαός συμμετέχει με περισσότερο από 80% στα κρατικά έσοδα και οι επιχειρήσεις με λιγότερο από 20%.
Για να γίνει ακόμα πιο ξεκάθαρη η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στα κρατικά έσοδα στην Ελλάδα σε σύγκριση με την υπόλοιπη Ευρώπη, ας εξετάσουμε έναν από τους σημαντικότερους δείκτες της Eurostat, που είναι ο πραγματικός φορολογικός συντελεστής στο κεφάλαιο (όχι ο ονομαστικός φορολογικός συντελεστής αλλά ο πραγματικός), αυτός δηλαδή, που συμπεριλαμβάνει όλες τις φοροαπαλλαγές και τις αυτοτελείς φορολογήσεις κερδών που ισχύουν σε κάθε χώρα για το κεφάλαιο. Ο πραγματικός φορολογικός συντελεστής στο κεφάλαιο στην Ελλάδα βρίσκεται κάτω από το μισό του μέσου όρου της Ε.Ε. (15,8 στην Ελλάδα, έναντι 32,6 στην Ε.Ε. των 25). Δηλαδή, το Ελληνικό κράτος εισπράττει τους μισούς φόρους κάθε χρόνο από τις επιχειρήσεις και τους εισοδηματίες σε σύγκριση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Και όλα αυτά χωρίς να λάβουμε καθόλου υπόψη τη φοροαποφυγή και τη φοροδιαφυγή.
Αντίθετα, η φορολογική επιβάρυνση της εργασίας στην Ελλάδα είναι διπλάσια και ίδια με αυτήν του ευρωπαϊκού μέσου όρου (περίπου 35%).
Τέλος, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Eurostat, σε κάθε 1000 ευρώ νέα προϊόντα και υπηρεσίες που παρήγαγε ετήσια η ελληνική οικονομία την τελευταία δεκαετία, τα 560 ευρώ έγιναν επιχειρηματικό κέρδος και μόνο τα 350 ευρώ έγιναν μισθοί (στην ΕΕ η κατανομή είναι ακριβώς η αντίστροφη!). Και το Ελληνικό κράτος προσπαθεί να σταθεί όρθιο φορολογώντας με 35% τα 350 ευρώ των μισθών και με 16% τα 560 ευρώ των κερδών, που ούτε αυτά μπορεί να εισπράξει ένεκα φοροαποφυγής και φοροδιαφυγής!
Η αποτυχία της εκάστοτε κυβέρνησης να φορολογήσει το 15% των πολιτών που έχει τα υψηλότερα εισοδήματα τα τελευταία είκοσι χρόνια - ώστε να πληρώσουν για πολλά από τα τότε κυβερνητικά προγράμματα - οδήγησε στην αύξηση του κρατικού δανεισμού, ο οποίος τώρα είναι το μεγάλο πρόβλημα.
Πού αλλού λοιπόν οφείλεται το δημόσιο έλλειμμα και τα χρέη της ελληνικής οικονομίας, αν όχι στο γεγονός ότι δεν πληρώνουν φόρους εδώ και χρόνια οι έχοντες και κατέχοντες;
Συμπερασματικά…..
Από τα παραπάνω προκύπτει ότι:
• Ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων δεν είναι καθόλου μεγάλος. Αντίθετα, είναι από τους χαμηλότερους στην ΕΕ
• Οι δημόσιες δαπάνες δεν είναι υπέρογκες, Αντίθετα, είναι από τις χαμηλότερες στην ΕΕ και είναι οι μισές σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο για κοινωνική προστασία
• Οι δημόσιες δαπάνες καλύπτονται στη συντριπτική πλειονότητα από τους έμμεσους και άμεσους φόρους που πληρώνουν οι εργαζόμενοι και όχι από φόρους των επιχειρηματικών κερδών
• Το δημόσιο έλλειμμα και τα χρέη της ελληνικής οικονομίας δεν δημιουργήθηκαν από υπερβολικές κρατικές δαπάνες, αλλά από την αποτυχία της εκάστοτε κυβέρνησης να φορολογήσει το 15% των πολιτών που έχει τα υψηλότερα εισοδήματα τα τελευταία είκοσι χρόνια.
Η επιδιωκόμενη λοιπόν γενική μείωση του δημόσιου τομέα, οι μειώσεις μισθών και συντάξεων και οι απολύσεις υπαλλήλων (ένεκα του πραγματικού μεριδίου που καταλαμβάνουν) δεν μπορούν να συμβάλλουν ούτε στη μείωση του δημοσίου ελλείμματος ούτε στη μείωση του χρέους της ελληνικής οικονομίας.
Όλα τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι η μόνη ρεαλιστική λύση για την αντιμετώπιση των ελλειμμάτων και του χρέους βρίσκεται στην είσπραξη χρωστούμενων χρημάτων από αυτούς, που δεν πληρώνουν φόρους. Εκεί είναι που πράγματι χρήματα υπάρχουν. Αυτή όμως η λύση βρίσκεται στον αντίποδα του νεοφιλελευθερισμού και της προπαγάνδας του.
Σωστες και πολυ ευστοχες οι παρατηρησεις και οι σκεψεις σου Κωστα .
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν θα ηθελα να αναφερω μια προσωπικη εμπειρια σχετικα με την φορολογηση και τους Δημοσιους υπαλληλους,ευτυχως που υπαρχουν και αυτοι και ειναι οι μονιμοι φορολογουμενοι ,τα παιδια μου δεν μπορεσαν να φιλοξενιθουν σε φοιτητικη εστια γιατι ...ειχαμε υψηλη φορολογικη δηλωση ...ενω τα παιδια φιλου και κουμπαρου μου ιατρου στο επαγγελμα μπορεσαν να μπουν με το AUDI !! να τους περιμανει στο PARKIN της ΕΣΤΙΑΣ!!!
γιατι ειχε χαμηλη δηλωση???
http://james-jameswrittenpage.blogspot.com/2010/04/blog-post.html
ΑπάντησηΔιαγραφήΚώστα πολύ καλά τα λες, αλλά σε αυτό το 15% που φοροδιαφεύγει δωρίζονται δια παραγραφής 24 δις με νομοθετική ρύθμιση παρακαλώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιάννης Παπαδογιάννης
Πολύ ενδιαφέρουσα η όλη προσέγγιση με πολλές αναλύσεις. Θα ήταν καλό να προστεθούν και κάποιες ακριβείς παραπομπές δίπλα σε στοιχεία της Eurostat (φορολογικός συντελεστής - πότε εκδόθηκε;) και ως προς την Έκθεση Ανταγωνιστικότητας της Ευρ. Επιτροπής (πότε, σε ποια θεματική της έκθεσης και σε ακριβείς σελίδες). Πιστεύω ότι με την προσθήκη αυτών των δεδομένων θα υπάρξει περισσότερη ακρίβεια στην ανάπτυξη της εκάστοτε θεματικής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικό κομμάτι, πολύ χρήσιμες αναλύσεις και στοιχεία. Και 'όπλα' για μας, τους δημοσίους υπαλλήλους, που βαλλόμαστε από παντού και συχνά μόνο και μόνο επειδή κάποια κέντρα έτσι το θέλησαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ ωστόσο με το σχόλιο για τις παραπομπές: αν προστεθούν και αυτές (για τη δυνατότητα διασταύρωσης των στοιχείων που παρατίθενται από τους αναγνώστες) θα είναι ακόμη καλύτερο.
Να σημειώσω, επίσης, πως όσο και να συμφωνώ με τα στοιχεία και την προσέγγιση στο άρθρο, θα πρέπει να δεχτούμε ότι και στο δημόσιο υπάρχουν κραυγαλέες περιπτώσεις υπαλλήλων και φορέων που θα πρέπει να αντιμετωπιστούν (βλ. υπάλληλοι με 2 ή και 3 δημόσιες θέσεις και μια 4η στον ιδιωτικό τομέα, που αμοίβονται για όλες και απασχολούνται μόνο στην τελευταία -φορείς και υπηρεσίες που έχουν χάσει το λόγο ύπαρξης εδώ και δεκαετίες κλπ). Σ΄αυτό, βέβαια, φταίνε και πάλι κατά κύριο λόγο οι σάπιες ηγεσίες που έθρεψαν αυτό το πελατειακό σύστημα προς ίδιον όφελος για δεκαετίες.
Μπ. Παπαδόπουλος
Αγαπητέ Γιάννη, ακριβώς αυτή είναι η πραγματικότητα: στο 15% των πλουσιότερων (που φοροδιαφεύγει ή φοροαποφεύγει) του χαρίζουν τους φόρους με περαίωση και με παραγραφή (24 δισ όπως σωστά αναφέρεις) και επιπλέον τους καλούν να επενδύσουν αυτά που συγκέντρωσαν δίνοντάς τους νέες φοροαπαλλαγές για τα επόμενα χρόνια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ Ανώνυμε και αγαπητέ Μπ. Παπαδόπουλε, σας ευχαριστώ για τα σχόλια σας. Δεν ήθελα να "φορτώσω" το κείμενο με ακριβέστερες επιπλέον παραπομπές γιατί τα στοιχεία που περιλαμβάνονται έχουν ήδη αναφερθεί και από άλλους συγγραφείς στην Ελλάδα (βλ. για παράδειγμα άρθρα και αναλύσεις που υπάρχουν στη στήλη "Απόψεις για την κρίση" του ιστολογίου "Διαλεκτικά"). Η δική μου συνεισφορά ήταν να τα επεξεργασθώ περαιτέρω, κάνοντας μια νέα σύνθεση και εξάγοντας συμπεράσματα
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα στοιχεία στα οποία βασίζεται η ΑΔΕΔΥ για τις συγκρίσεις με άλλες χώρες δεν είναι τα σωστά. Έχω μπει στις στατιστικές υπηρεσίες 4 χώρων μέχρι τώρα (Αυστρία, Γερμανία, Σουηδία, Δανία) και παρατήρησα ότι όταν αναφέρονται στον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων ανάφέρονται σε όλλους μαζί με το προσωπικό των ενόπλων δηνάμεων. Τα στοιχεία όμως της Ελλάδας που τοποθετούν τον αριθμό των δ.υ. στο 11.4% δεν συμπεριλαμβάνουν τις ένοπλες δυνάμεις, οτα α βαθμού και διάφορες άλλες κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων (όπως αναφέρεται και σε αυτο το άρθο). Το 11.4% βγαινει από τον αριθμό που φαίνεται στη σελίδα 74 της εισηγητικής του έκθεσης που δεν περιλαμβάνει όλους τους υπαλλήλους όπως κάνουν οι άλλες χώρες στα δικά τους στοιχεία. Η σύγκριση με τις άλλες χώρες έπρεπε να γίνει με βάσι τον αριθμό της απογραφής δηλαδή 768000. Αν γίνει αυτό τότε το ποσοστό των δ.υ. για την Ελλάδα ανεβαίνει στο 17%. Δηλαδή με τα σωστά στοιχεία η Ελλάδα βρίσκεται ψηλά στον κατάλογο των χωρών με παρόμια φορολογία. Φυσικα δεν πρέπει να συγκρίνουμε την Ελλάδα με τη Σουηδία ή τη Δανία γιατί σε αυτές τις χώρες η φορολογία φτάνει το 60%.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο συμπέρασμα είναι ότι όντως έχει μεγάλο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων για τα έσοδα που έχει.
Ένα άλλο λάθος που γίνεται στη σύγκριση του μισθολογικού κόστους των δ.υ. είναι ότι συγκρίνουμε μόνο τον βασικό μισθό τους με άλλες χώρες χωρίς να υπολογίζουμε τα επιδόματα τους. Στα στατιστικά στοιχεία των άλλων χωρών όμως συμπεριλαμβάνεται όλο το μισθολογικό κόστος.
Αν θέλουμε λοιπόν να κάνουμε σωστή συγκριση πρέπει να τα λαβουμε όλα αυτα υπόψην. Όχι μόνο να λέμε μεγάλα λόγια.
Αγαπητέ Ανώνυμε, ούτε μεγάλα λόγια ούτε μικρά λόγια χρειάζονται όταν προσεγγίζουμε ένα τόσο σοβαρό θέμα, που καθορίζει τη ζωή όλων μας, αφού βρίσκεται στην καρδιά της ασκούμενης πολιτικής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που χρειάζεται είναι να μην "μαγειρεύουμε" τα δεδομένα και να μην αποκρύπτουμε στοιχεία της πραγματικότητας επειδή δεν μας βολεύουν τα συμπεράσματα που προκύπτουν.
Συγκεκριμένα:
Όσες προσθαφαιρέσεις και αν κάνετε στα επίσημα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τον αριθμό των ΔΥ στις χώρες-μέλη της ΕΕ, προκύπτει σε όλες τις περιπτώσεις ότι το ποσοστό των ΔΥ στην Ελλάδα είναι από τα χαμηλότερα στην ΕΕ.
Και επειδή αυτό το συμπέρασμα δεν βολεύει, αρχίζει το "μαγείρεμα" που έλεγα. Προτείνετε, να μη συγκρίνουμε την Ελλάδα με όλες τις χώρες τις ΕΕ, αλλά μόνο με αυτές που έχουν παρόμοια φορολογία.
Σοβαρά; Και γιατί παρακαλώ η Ελλάδα έχει χαμηλότερη φορολογία από το μέσο όρο της ΕΕ; Διότι, ενώ φορολογεί με περίπου 35% τη μισθωτή εργασία (όσο δηλαδή και ο μέσος όρος της ΕΕ) και αυτούς τους φόρους τους εισπράττει, φορολογεί με περίπου 16% τα επιχειρηματικά κέρδη (δηλαδή το μισό φόρο από αυτόν της ΕΕ) και αυτά δεν τα εισπράττει κιόλας ένεκα φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής!!!
Αυτά (μαζί με τα υπόλοιπα αναφερόμενα στο άρθρο) αποδεικνύουν ότι, όχι μόνον έχουμε μικρό αριθμό ΔΥ και ανεπαρκείς δημόσιες δαπάνες για κοινωνικό κράτος, αλλά και ότι ο λόγος που είμαστε έτσι, είναι ότι φορολογούνται (όταν φορολογούνται!!!)εξωφρενικά χαμηλά τα επιχειρηματικά κέρδη στην Ελλάδα.
Τέλος, σε ότι αναφέρετε για το μισθολογικό κόστος και τα επιδόματα των ΔΥ, κάνετε πολύ μεγάλο λάθος. Η συντριπτική πλειονότητα των ΔΥ λαμβάνει πολύ μικρά επιδόματα και μόνον ένα πολύ μικρό ποσοστό ΔΥ έχει έξτρα επιδόματα, που μπορεί να είναι μεγαλύτερα και από το μισθό (και αυτό είναι μια πολύ μεγάλη αδικία του δημόσιου). Επίσης, η συντριπτική πλειονότητα των επιδομάτων συνυπολογίζεται επίσημα στο μισθολογικό κόστος. Λαμβάνοντας όλα τα παραπάνω υπόψη, είναι που προκύπτει ότι το μισθολογικό κόστος των ΔΥ στην Ελλάδα είναι ασύγκριτα χαμηλότερο από την ΕΕ.
Αγαπητέ Κώστα Νικαλάου, τα στοιχεία που σου παρέθεσα είναι αληθή. Η ΑΔΕΔΥ έλεγε πάντα ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι περίπου 500000. Με βάση αυτόν τον υπολογισμό έβγαινε ο αριθμός των δ.υ. στο 11.4% του εργατικού δυναμικού. Με τον σωστό αριθμό 750000 ανεβαίνει στο 17% δηλαδή είναι στην 6η θέση ανάμεσα σε 17 χώρες. Είναι σχετικά ψηλά στη λίστα, δεν έχουμε λίγο προσωπικό στο δημόσιο πρέπει να το καταλάβουμε αυτό (όχι μόνο για το 17% αλλά και για το ότι η ικανότητα μας να αντέξουμε μεγάλα έξοδα είναι πλέον περιορισμένη).
ΑπάντησηΔιαγραφήΠως δικαιολογείται η διαφορά ανάμεσα στα στοιχεία της ΑΔΕΔΥ και τα στοιχεία της απογραφής (έστω και χωρίς να υπολογίσουμε τις ένοπλες δυνάμεις)? Πιστεύεις η ΑΔΕΔΥ δεν "μαγείρεψε" τα στοιχεία της;
Πέρα από αυτό, θα σου εξηγήσω απλά το σκεπτικό μου και πως αντιλαμβάνομαι την κατάσταση. Για να μπορέσουμε να καταλάβουμε αν έχουμε πολλούς δ.υ. ή όχι πρέπει να λάβουμε υπόψη και άλλους παράγοντες όπως:
1) Ποια είναι η επιβάρυνση στον προϋπολογισμό που προκαλούν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο τα ελλείμματα των ΔΕΚΟ. Επίσης ποια θα είναι η επιβάρυνση των μεταθέσεων υπάλληλων των ΔΕΚΟ σε άλλες θέσεις του στενού δημόσιου τομέα
2) Η επιβάρυνση που έχει η ΔΕΗ στον προϋπολογισμό, η οποία ανέρχεται περίπου στα 700 εκ. ευρώ το χρόνο για στήριξη του ασφαλιστικού ταμείου των εργαζομένων στη ΔΕΗ.
3) Το δημόσιο χρέος, που θα επιβαρύνει τις επόμενες γενιές και μειώνει τον αριθμό των δ.υ. που μπορούμε πρακτικά να αντέξουμε σαν χώρα.
4) Επίσης το γεγονός που ανέφερες για την φοροαποφυγή και τις χαμηλής φορολόγησης είναι ένας ακόμα παράγοντας που μειώνει πληρώσουμε. Αυτό εννοούσα όταν είπα ότι δεν μπορούμε να συγκριθούμε με χώρες που έχουν πολύ μεγαλύτερα φορολογικά έσοδα.
Οι παράγοντες που ανέφερα μαρτυρούν κάτι. Ότι σαν χώρα έχουμε πολλά άλλα έξοδα και λόγο της κρίσης, αλλά και λόγο της διάρθρωσης της οικονομίας μας και του κράτους, που κατ' επέκταση μειώνουν τον αριθμό των εργαζόμενων στο δημόσιο που μπορούμε πρακτικά να πληρώσουμε.
Η λύση που ανέφερες, δηλαδή η αύξηση της φορολογίας των επιχειρήσεων, ή συνέχεια της μέχρι τώρα πρακτικής της κάλυψης των αναγκών του δημοσίου με υπέρογκα δάνεια, δεν μη αποδεκτές από τον ιδιωτικό τομέα. Αυτό που λέμε "φορολογία επιχειρήσεων" είναι μία ψευδαίσθηση, που την πληρώνει πάλι ο μισθωτός. Οι επιχειρήσεις για να δώσουν πρέπει από κάπου να πάρουν, δηλαδή από τους υπαλλήλους τους και από τους καταναλωτές. Για το δανεισμό τώρα, έτσι κι αλλιώς έχει κλείσει η στρόφιγγα.
Ο δημόσιος τομέας σύντομα θα βρεθεί προ των ευθυνών του. Και η λύση θα πρέπει να δοθεί δυστυχώς δεν θα περιλαμβάνει ούτε δανεικά ούτε επιπλέον φόρους, ούτε τα γνωστά της "πάταξης της φοροδιαφυγής", που σημαίνει επώδεινα μέτρα.
Αν το βλέπεις άλλο δρόμο πες μου την άποψη σου.
Θανάσης
Αγαπητέ Θανάση, πρώτα απ’ όλα σε ευχαριστώ για τη συμμετοχή σου στο σχολιασμό, την οποία θεωρώ δημιουργική και προς όφελος των αναγνωστών, αφού σε κάθε περίπτωση συμβάλλει στο να αποσαφηνισθούν καλύτερα διάφορες πλευρές, που θίγει το άρθρο, αλλά και να σχηματίσει ο κάθε αναγνώστης τη δική του άποψη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ότι αφορά στο θέμα των στοιχείων, προσπαθώ να χρησιμοποιώ επίσημα στοιχεία, που να είναι κοινά αποδεκτά, ώστε να μη χάνεται ο διάλογος σε αυτά, αλλά να μένει στην ουσία της ανάλυσης της πραγματικότητας και των ασκούμενων πολιτικών. Στο άρθρο χρησιμοποιώ τα ίδια στοιχεία, με τα οποία το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, η ΕΕ και η κυβέρνηση στήριξαν την ασκούμενη πολιτική. Με αυτά λοιπόν τα στοιχεία προκύπτει διαφορετική ανάλυση της κατάστασης και κατά συνέπεια, ανάγκη διαφορετικής πολιτικής. Δεν θα μπω στο λεπτομερειακό σχολιασμό της ακρίβειας των στοιχείων για όλες τις χώρες της ΕΕ και φυσικά για την Ελλάδα, διότι αυτό είναι άλλο θέμα, δεν αφορά το συγκεκριμένο άρθρο και φυσικά οδηγεί τη συζήτηση αλλού.
Σε ότι αφορά στην κατάσταση που υπάρχει, θα προσπαθήσω να εκθέσω την προσέγγισή μου όσο γίνεται σύντομα:
Ποιά είναι η κυρίαρχη αντίθεση, που τίθεται με το άρθρο (αλλά και με άλλο άρθρο στα «Διαλεκτικά») και το δημόσιο διάλογο;
Στα πλαίσια της σημερινής κρίσης, θα μειωθεί το εργατικό κόστος (δημόσιο και ιδιωτικό) με μείωση μισθών και απολύσεις ή θα μειωθούν τα επιχειρηματικά κέρδη;
Με βάση τα επίσημα στοιχεία EUROSTAT - EKT κλπ, γνωρίζοντας ότι:
α) σε κάθε 1000 ευρώ νέα προϊόντα και υπηρεσίες που παρήγαγε ετήσια η ελληνική οικονομία την τελευταία δεκαετία, τα 560 ευρώ έγιναν επιχειρηματικό κέρδος και μόνο τα 350 ευρώ έγιναν μισθοί (ενώ στην ΕΕ η κατανομή είναι ακριβώς η αντίστροφη)
β) το ελληνικό κράτος φορολογεί (με πραγματικό φορολογικό συντελεστή) με 35% τα 350 ευρώ των μισθών και με 16% τα 560 ευρώ των κερδών, που ούτε αυτά εισπράττει ένεκα επιχειρηματικής φοροασυλίας και
γ) ο μισθός του έλληνα μισθωτού (στο δημόσιου ή ιδιωτικό τομέα) είναι περίπου το μισό του ευρωπαϊκού μέσου όρου,
τι προτείνει η νεοφιλελεύθερη συνταγή;
Να μην πειραχθούν τα επιχειρηματικά κέρδη (κυριολεκτικά υπερκέρδη που προκύπτουν από κάθε μεριά), αλλά να μειωθεί ακόμα περισσότερο το εργατικό κόστος με μείωση μισθών και απολύσεις.
Ισχυρίζονται πως τα στοιχεία δείχνουν ότι οι μισθοί επηρεάζουν την ανταγωνιστικότητα. Μα, και οι μισθοί και τα επιχειρηματικά κέρδη και η τεχνολογία παραγωγής και το σύστημα διανομής και άλλα επηρεάζουν την ανταγωνιστικότητα. Για να έχουν οι μισθοί μηδενική επιρροή θα έπρεπε οι εργαζόμενοι να δουλεύουν δωρεάν! Το ερώτημα είναι ποιός έχει το μεγαλύτερο κομμάτι ευθύνης.
Και με βάση τα προαναφερθέντα στοιχεία της σημερινής πραγματικότητας, την μερίδα του λέοντος κατέχουν τα επιχειρηματικά κέρδη, τόσο γιατί τα επιχειρηματικά κέρδη έφθασαν να νέμονται το 60% του συνολικού εθνικού προϊόντος που παράγεται, όσο και γιατί η πλειονότητα των φορολογικών εσόδων του κράτους προέρχεται από τους άμεσους και ιδίως τους έμμεσους φόρους που πληρώνουν οι εργαζόμενοι και ελάχιστα οι επιχειρηματίες.
Το έλλειμμα λοιπόν του ελληνικού δημόσιου και τα χρέη δεν οφείλονται τόσο στις δαπάνες για μισθούς των ΔΥ, αλλά κυρίως στο ότι δεν φορολογούνται, εδώ και δεκαετίες, τα επιχειρηματικά κέρδη. Κι όταν λέμε φορολόγηση, δεν εννοούμε κάτι εξωφρενικό, αλλά απλά τη φορολόγηση σύμφωνα με τον μέσο όρο της ΕΕ.
Αν συνεχισθεί αυτή η πολιτική, το τελικό αποτέλεσμα θα είναι οι ολίγοι να συγκεντρώσουν στα χέρια τους το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου και οι πολλοί να είναι στα όρια της ανέχειας και στην ανεργία (αν σε ενδιαφέρει η προσέγγισή μου για το πώς δουλεύει αυτός ο μηχανισμός διάβασε και το άρθρο "Το κερδοσκοπικό δίλημμα του νεοφιλελευθερισμού σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα: Μείωση μισθών ή απολύσεις;" επίσης στα ‘Διαλεκτικά»).
Το σχόλιο συνεχίζεται.....
.....συνέχεια από το προηγούμενο σχόλιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέλος, θεωρώ ότι το πρόβλημα του ελληνικού δημόσιου τομέα δεν είναι ο αριθμός των ΔΥ, αλλά η αναδιοργάνωσή του. Τα τελευταία 20 χρόνια άλλαξε καθοριστικά η κατάσταση στο δημόσιο και έτσι σήμερα, τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των ΔΥ είναι: το 39% έχει πανεπιστημιακή εκπαίδευση, το 28% δευτεροβάθμια, το 9% έχει τεχνολογική εκπαίδευση και υπάρχει και ένα αξιοπρόσεκτο 10% με μεταπτυχιακό ή διδακτορικό δίπλωμα. Και παρόλο, που ξεφεύγω από το θέμα, θεωρώ μεγάλο έγκλημα να μην μπορεί να αξιοποιηθεί αυτό το δυναμικό προς όφελος του κοινωνικού συνόλου. Εδώ ταιριάζει απόλυτα η λαϊκή ρήση "το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι".
Κώστα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω να κάνω μία παρατήρηση αναφορικά με τη χρήση των στατιστικών στοιχείων. Πολλές φορές κάνουμε σύγκριση μεμονωμένων δεικτών και βγάζουμε συμπεράσματα χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη άλλους βασικούς δείκτες. Για παράδειγμα η σύγκριση του αριθμού των δ.υ. ως ποσοστό του εργατικού δυναμικού δεν έχει τόσο νόημα αν δεν συμπεριληφθούν στη σύγκριση και άλλοι δείκτες όπως οι δείκτες του ελλείμματος, του χρέους, της διαφθοράς, της παραγωγικότητα, αμυντικές δαπάνες κτλ. Δηλαδή ας δούμε πρώτα τι δαπάνες έχουμε αλλού και μετά να συγκριθούμε για παράδειγμα με τη Γερμανία η οποία έχει λιγότερους δ.υ. ποσοστιαία από εμάς (και καλύτερο κοινωνικό κράτος). Δεν αναρωτήθηκες, πως τα καταφέρνει η Γερμανία; Θα έπρεπε να προσπαθούμε να μοιάσουμε σε αυτόν που κάνει την ίδια δουλειά αλλά ξοδεύει λιγότερα. Δεν είναι αυτοσκοπός η αύξηση των δαπανών του δημοσίου επειδή κάποιες χώρες που δεν χρωστάνε όσα εμείς ξοδεύουν πολλά χρήματα στο κράτος τους.
Η διαπίστωση ότι για κάθε 1000 ευρώ προϊόντων και υπηρεσιών, τα 350 πάνε σε μισθούς και τα υπόλοιπα σε κέρδη, δεν αποκαλύπτει τη συνολική εικόνα. Σύμφωνα με στοιχεία της eurostat ο Έλληνας εργαζόμενος απέφερει μόλις 18,5 ευρώ ανά ώρα εργασίας στην επιχείρηση στην οποία εργάζεται. Για την Ισπανία και την Πορτογαλία, ο αριθμός ανέρχεται σε 24,40 και 13,80 ευρώ αντίστοιχα. Οι Ολλανδοί παρήγαγαν 39,5 ευρώ και οι Γερμανοί 38,7 ευρώ ανά ώρα εργασίας. Αυτό μαρτυράει το πρόβλημα παραγωγικότητας της ελληνικής οικονομίας, και δικαιολογεί τους χαμηλότερους μισθούς στην Ελλάδα. Είναι λογικό οι αμοιβές μας να είναι μικρότερες, εφόσον παράγουμε και λιγότερο με κάθε ώρα εργασίας. Αυτό σημαίνει ότι τα 1000 ευρώ προϊόντων και υπηρεσιών αντιστοιχούν σε περισσότερες εργατοώρες εδώ στην Ελλάδα. Έριξα μια ματιά στο άρθρο σου "Το κερδοσκοπικό δίλημμα του νεοφιλελευθερισμού σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα: Μείωση μισθών ή απολύσεις;" Αναφέρεις ότι η παραγωγικότητα αυξήθηκε τα τελευταία χρόνια, αλλά πέρα από το ρυθμό μεταβολής δεν κάνεις σύγκριση με την παραγωγικότητά άλλων χωρών. Τι εννοείς όταν λες ότι «η Ελλάδα (καθώς και η Ισπανία και η Πορτογαλία) είχε την υψηλότερη παραγωγικότητα στην Ευρώπη»; Αναφέρεσαι στο ρυθμό μεταβολής ή στις απόλυτες τιμές, επίσης ποιες είναι οι πηγές σου; Γιατί σύμφωνα με αυτά που γνωρίζω ισχύουν οι αριθμοί που ανέφερα παραπάνω.
Επίσης κάτι άλλο που δεν αναφέρεται είναι το ύψος των ασφαλιστικών εισφορών στην Ελλάδα που είναι υψηλό σε σχέση με άλλες χώρες σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ. Για παράδειγμα οι η επιβάρυνση των ασφαλιστικών εισφορών στην Ελλάδα ως ποσοστό της μισθολογικής δαπάνης ανέρχεται στο 35.5%, από τις υψηλότερες στην ΕΕ. Σε άλλες χώρες οι ασφαλιστικές εισφορές είναι πολύ μικρότερες. Αυτό είναι άλλος ένας παράγοντας που επηρεάζει την φοροδοτική ικανότητα των επιχειρήσεων αλλά και τον φυσικών προσώπων. Με απλά λόγια τα ασφαλιστικά μας ταμεία, κοστίζουν πολύ περισσότερο σε σύγκριση με άλλες χώρες.
θανάσης
συνέχεια...
Επιστρέφοντας στην φορολογία των επιχειρήσεων, θέλω ξανά να εκφράσω την αντίθεση μου στις απόψεις που θέλουν αύξηση της φορολογίας των κερδών. Πέρα από το ότι κάτι τέτοιο δεν ταιριάζει σε περιόδους κρίσης όπως αυτή που διανύουμε, γιατί απλά θα οδηγούσε σε μειώσεις μισθών και αύξηση της ανεργίας. Ο λόγος είναι ο ίδιος που ανέφερα στο προηγούμενο μήνυμα μου, δηλαδή ότι η «φορολογία επιχειρήσεων» είναι κάτι λογιστικό και όχι πραγματικό. Φορολογία επιχειρήσεων σημαίνει λιγότερα λεφτά διαθέσιμα στην επιχείρηση να μοιραστούν σε μισθούς, που με τη σειρά του σημαίνει μικρότερους μισθούς. Υπό αυτή τη σκοπιά είναι αδιάφορο εάν κάνει κανείς φορολογική επιδρομή στο κέρδος από τη στιγμή που τα επιχειρηματικά κέρδη και οι μισθοί είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Άρα φόρος στις επιχειρήσεις σημαίνει επιπλέον φόρος σε μένα τον ιδιωτικό υπάλληλο που δεν το δέχομαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑποκρύπτω γενικά την επιχειρηματολογία περί αύξησης της φορολογίας για να καλυφτούν τα ελλείμματα του δημοσίου γιατί έτσι κάνουμε πως δεν βλέπουμε το πρόβλημα, και ταυτόχρονα βάζουμε εμπόδια στην ανάπτυξη και ανάκαμψη της οικονομίας μας. Εγώ θα έλεγα ότι πρέπει το δημόσιο μας πρέπει να εστιάσει στην παραγωγικότητα του, δηλαδή να μάθει να λειτουργεί καλύτερα με λιγότερο προσωπικό, και στο πως διαχειρίζεται τα χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου (για παράδειγμα δεν χρειάζεται τα νοσοκομεία Αγία Σοφία και Αγλαΐα Κυριακού που σχεδόν ακουμπάνε, να έχουν ξεχωριστές διοικήσεις).
Θανάσης
Αγαπητέ Θανάση
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ επιχειρηματολογία ότι έχουμε υπέρογκο αριθμό ΔΥ και τεράστιες δαπάνες για κοινωνικό κράτος και άρα μειώνουμε μισθούς ΔΥ, απολύουμε ΔΥ και μειώνουμε παροχή υπηρεσιών σε υγεία, παιδεία κλπ αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί την κυρίαρχη προπαγάνδα. Σε αυτό το άρθρο επιχειρείται η απάντηση σε αυτήν την προπαγάνδα. Τα όσα λες περί συνεκτίμησης και άλλων δεικτών κλπ είναι εκτός των ορίων του παρόντος άρθρου και αποτελούν ξεχωριστή συζήτηση.
Σχετικά με τα όσα αναφέρεις περί παραγωγικότητας: Επιχειρηματολογείς ότι επειδή ένας Έλληνας εργαζόμενος αποφέρει λιγότερα ευρώ ανά ώρα σε σχέση με ένα Γερμανό, αυτό δικαιολογεί το χαμηλότερο μισθό του. Δεν είναι καθόλου έτσι. Ίδιες επιχειρήσεις, με την ίδια τεχνολογία, με τον ίδιο αριθμό εργαζομένων και την ίδια παραγωγικότητα, δίνουν χαμηλότερους μισθούς στην Ελλάδα και υψηλότερα επιχειρηματικά κέρδη. Και όχι μόνο ξένες επιχειρήσεις, αλλά και ελληνικές. Ελληνικά προϊόντα, που παράγονται εδώ, πωλούνται στο εξωτερικό σε απίστευτα χαμηλότερες τιμές. Χάνουν έτσι λεφτά οι επιχειρηματίες; Όχι βέβαια! Απλά έχουν στην ελληνική αγορά υπερκέρδη.
Παρεμπιπτόντως, η αναφορά στο άλλο μου άρθρο περί αύξησης παραγωγικότητας αφορά σε αύξηση του ρυθμού παραγωγικότητας, όπως προκύπτει από τα συμφραζόμενα.
Για τις ασφαλιστικές εισφορές, το θέμα σήμερα δεν είναι αν είναι μεγάλες ή μικρές, αλλά: 1) η τεράστια εισφοροαποφυγή εκ μέρους των επιχειρήσεων εδώ και δεκαετίες και 2) η απίστευτη ιστορία με τα των τοξικά ομόλογα των ασφαλιστικών ταμείων, που και τα δύο τίναξαν στον αέρα το ασφαλιστικό σύστημα.
Στο περί φορολόγησης των επιχειρηματικών κερδών: Δεν προτείνεται γενικά και αόριστα φορολόγηση. Αυτό που προτείνεται είναι ότι εφόσον συγκεντρώθηκαν εκατοντάδες δις ευρώ (τουλάχιστον 2 φορές το χρέος της Ελλάδας) επί δεκαετίες σε λίγα χέρια και αυτά έγιναν τραπεζικές και λοιπές καταθέσεις (και όχι επενδύσεις), και επειδή αυτά τα ποσά είναι προϊόν φοροαποφυγής και φοροδιαφυγής, η ευρωπαϊκού επιπέδου φορολόγησή τους (που είναι το δίκαιο, αφού τα επιχειρηματικά κέρδη προσπορίζονται περίπου το 60% του εθνικού εισοδήματος) θα έλυνε κατ΄ αρχήν το σημερινό πρόβλημα και θα δημιουργούσε όρους υλικούς και χρονικούς για την αναδιοργάνωση του κράτους, της κοινωνίας και της οικονομίας σε άλλες βάσεις.
Τέλος, φυσικά και συμφωνώ με τα όσα αναφέρεις για αναδιοργάνωση και εξορθολογισμό του δημοσίου. Δεν είναι τυχαίο που δεν γίνεται τόσο καιρό. Με ένα άλλο δημόσιο θα είχαμε και έναν άλλο ιδιωτικό τομέα!
Κλείνοντας, σε ευχαριστώ και πάλι για τη συμμετοχή σου, άσχετα που διαφωνούμε σε διάφορα σημεία. Αυτό είναι αναπόφευκτο, όταν προσεγγίζουμε ένα θέμα από άλλη οπτική γωνία. Εναπόκειται στους αναγνώστες να συλλογισθούν και να διαμορφώσουν τη δική τους άποψη.
ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ, ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΚΙΩΝ ΤΗΣ ΑΔΕΔΥ ΜΕ ΤΑ ΜΜΕ, ΟΤΑΝ ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ, ΓΙΑ ΤΟΝ "ΥΠΕΡΑΡΙΘΜΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΤΟΜΕΑ" ΤΩΝ 768.000~ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ. ΚΑΙ ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΕΥΛΟΓΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΤΕΙ, ΟΥΤΕ ΣΤΟΥΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ ΤΗΣ ΑΔΕΔΥ, ΟΥΤΕ ΣΤΟΝ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΝΤΑ ΔΙΑΜΟΡΦΩΤΗ ΚΟΙΝΗΣ ΓΝΩΜΗΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΣΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟ: ΟΙ ΣΥΝΔΗΚΑΛΗΣΤΕΣ ΤΗΣ ΑΔΕΔΥ, ΘΕΩΡΟΥΝ ΟΤΙ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΝ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ 768.000 ΜΙΣΘΩΔΟΤΟΥΜΕΝΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΟ; ΔΗΛΑΔΗ, ΟΙ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΙ (ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΙ) πχ, ΟΙ ΕΝΣΤΟΛΟΙ,ΟΙ ΙΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ ΑΛΛΕΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ, ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΙΠΟΤΕ ΚΟΙΝΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΟΙΠΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ (ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ, ΜΙΣΘΟΥΣ, ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΟ κλπ ΠΡΟΝΟΜΙΑ) ΓΙΑΤΙ, ΓΙΑ ΑΥΤΗ ΤΗ ΛΑΘΟΣ ή ΕΣΚΕΜΕΝΗ ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΔΕΔΥ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΚΑΘΑΡΙΖΕΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ, ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ, ΟΤΙ ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ 768.000, ΑΛΛΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 300.000 ΛΙΓΟΤΕΡΟΙ, ΑΦΟΥ ΣΥΜΠΕΡΙΛΗΦΘΟΥΝ (ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ + ΝΠΔΔ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ, ΤΟ ΑΥΤΟΜΑΣΤΙΓΟΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΣΥΝΕΧΩΣ ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ. ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΤΟΜΕΙΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΤΟΜΕΑ, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΟΓΚΩΜΕΝΟΙ, ΑΝΑΛΟΓΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΛΗΘΥΣΜΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΛΟΣ Ο ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΤΟΜΕΑΣ ΝΑ ΧΡΕΩΝΕΤΑΙ ΑΚΡΙΤΑ ΚΑΙ ΑΔΙΚΑ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, ΛΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΠΟΡΡΗΤΟ, Ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΕ ΚΑΘΕ ΤΟΜΕΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΑΥΤΟ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΞΗΓΗΣΗ ΤΟΥ, ΔΗΛΑΔΗ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΑΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΔΙΟΓΚΩΣΗΣ, ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΑΛΛΑ ΚΡΑΤΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. ΑΛΛΑ ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ, Ο ΑΠΛΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ, ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΡΕΩΝΕΤΑΙ ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΑΚΟΔΕΜΟΝΙΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ, ΤΗΝ ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΜEΝΟΥΝ ΣΤΟ ΑΠΥΡΟΒΛΗΤΟ, ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ, ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΜΠΡΑΞΗ ΤΗΣ ΑΔΕΔΥ.
Το άρθρο
ΑπάντησηΔιαγραφή"Η νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα για το μέγεθος και το κόστος του δημόσιου τομέα και την ανάγκη απολύσεων"
αναδημοσιεύθηκε στους παρακάτω ιστότοπους:
1) http://dialogoi.enet.gr
2) http://e-parembasis.blogspot.com
3) http://seisaxthia.blogspot.com
4) http://trivelas.eu
5) http://www.lasithiblogs.gr
6) http://vathiprasino.blogspot.com
7) http://www.paspaase.gr
8) http://www.4tforum.gr
9) http://gregordergrieche.blogspot.com
10)http://www.spartacusbund.blogspot.com
11)http://ditikimessinia.blogspot.com
12) http://asimmetriapeili.blogspot.com
13) http://prosopopapiros.blogspot.com