Tο γενικό εκλογικό δικαίωμα (δηλ. η κατάργηση της διαφοροποίησης των ψήφων στο δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι και η καθιέρωση του: «ένας άνθρωπος - μία ψήφος») δεν υπήρξε δώρο της αστικής τάξης, αλλά κατακτήθηκε ιστορικά με αιματοβαμμένες μάχες στα οδοφράγματα και αποσπάστηκε βίαια από τους Sans-culottes (εργατική τάξη, μισθωτοί, μικρέμποροι κλπ) στους κοινωνικούς αγώνες της Κομμούνας του Παρισιού και της Γαλλικής Επανάστασης μέσα από άγριες ταξικές συμπλοκές με την αστική τάξη.
Το γενικό εκλογικό δικαίωμα - ακόμα και στην περιορισμένη του αστική αντίληψη - δεν είναι ακίνδυνο για την αστική τάξη: της αφαιρεί τις πολιτικές εγγυήσεις της κοινωνικής της εξουσίας, την εξαναγκάζει σε άσκηση της πολιτικής της κυριαρχίας μέσα σε δημοκρατικές συνθήκες, συνθήκες που οι καταπιεσμένες τάξεις μπορούν ανά πάσα στιγμή να εκμεταλλευτούν, να αμφισβητήσουν αυτά τα ίδια τα θεμέλια της καπιταλιστικής κοινωνίας και – με τους δικούς τους αγώνες και κοινωνικά κινήματα - να οδηγηθούν στη νίκη (1).
Σε αυτήν την κατεύθυνση, προσφέρει και δυνατότητες για την αναγκαία πολιτική διαμόρφωση, έχοντας όμως ξεκάθαρο ότι τα κοινοβούλια (όλων των επιπέδων) αποτελούν την «σκηνή» των κοινωνικών συγκρούσεων, οι οποίες σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να συρρικνωθούν σε εκλογικό αγώνα και κοινοβουλευτική δραστηριότητα.
Η κατάσταση των κοινωνικών κινημάτων και των αγώνων τους είναι που αποτυπώνεται στη «σκηνή» των κοινοβουλίων και η μεταξύ τους αλληλεπίδραση.
Η αποχή (με όποια αιτιολογία), καθώς και το δήθεν «απολιτίκ» δεν είναι απλά γύρισμα της πλάτης σε όλα αυτά. Είναι ότι αποτελούν καθαρή ψήφο έγκρισης για τη συνέχιση της υπάρχουσας κυριαρχίας, αφού με την στάση αυτή, της επιτρέπουν να αναπαράγεται απρόσκοπτα.
Σε αυτές τις αυτοδιοικητικές και ευρωπαϊκές εκλογές υπάρχουν (πλέον του ενός) σχήματα με αγωνιστές και αγωνίστριες βγαλμένους/ες μέσα από κοινωνικά κινήματα, που καθημερινά υπερασπίζονται (πριν και μετά τις εκλογές) τα προτάγματα υπαρκτών κοινωνικών κινημάτων.
Είναι καθοριστικής σημασίας να πάει εκεί η ψήφος όσων ονειρεύονται έναν καινούργιο κόσμο.
Χωρίς αυταπάτες και γνωρίζοντας καλά ότι μόνον με “συν Αθηνά και χείρα κίνει” όλων μας θα επιτευχθεί η ενωτική λειτουργία και δράση όλων των χώρων και ανθρώπων, που κινούνται για έναν καινούργιο κόσμο, με ένα κίνημα των κινημάτων όπου «οι λέξεις μας χωρίζουν, αλλά η δράση μας ενώνει»(2) και όπου όλα τα σφυριά να χτυπάνε στην ίδια κατεύθυνση.
Διότι ο καινούργιος κόσμος ή θα είναι “ένας κόσμος με πολλούς κόσμους μέσα σε αυτόν” με “ένα όχι και πολλά ναι” (3) ή αλλιώς δεν θα υπάρξει.
Καλό βόλι!
_________________________________
(1) Marx K., Οι ταξικοί αγώνες στη Γαλλία από το 1848 ως το 1850
(2) Σύνθημα των Τουπαμάρος
(3) Συνθήματα των Ζαπατίστας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου