Ένας αποκαλυπτικός διάλογος και αντιπαράθεση με το νεοφιλελευθερισμό για τη μείωση μισθών, τις απολύσεις και τα επιχειρηματικά κέρδη

του Κώστα Νικολάου

Είναι αποκαλυπτική, αλλά και διδακτική η αντιπαράθεση με το νεοφιλελευθερισμό, που λαμβάνει χώρα στο ‘ΕΝΕΤ Διάλογοι’  (http://dialogoi.enet.gr/) στα πλαίσια ενός εκτενούς διαλόγου (76 σχόλια μέχρι σήμερα) με αφορμή το άρθρο «Το κερδοσκοπικό δίλημμα του νεοφιλελευθερισμού σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα: Μείωση μισθών ή απολύσεις;».

   Οι νεοφιλελεύθερες συνταγές για την έξοδο από την κρίση δεν αντέχουν ούτε στην επιστημονική (διαλεκτική) ανάλυση της πραγματικότητας, ούτε στην επιστημονική προσέγγιση των λύσεων που περιλαμβάνουν.

   Οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί η νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα διαμέσου του κυρίαρχου ιδεολογικού μηχανισμού των ΜΜΕ (κυρίως των τηλεοπτικών) είναι περίπου ίδιες με αυτές που συναντάμε στον παρόντα διάλογο: διαστρέβλωση κάποιων στοιχείων, αποσιώπηση κάποιων άλλων στοιχείων, γρήγορη μετατόπιση της συζήτησης σε άλλο θέμα (κατά προτίμηση σε δευτερεύον) ιδίως όταν η συζήτηση αφορά στην κυρίαρχη αντίθεση σήμερα, παράθεση όγκου στοιχείων ασύνδετων μεταξύ τους ελπίζοντας να μπερδευθεί το κοινό και ξαφνικά αυθαίρετες συνεπαγωγές, και πάνω απ' όλα το αγαπημένο άθλημα: η αγοραία επιχειρηματολογία που στηρίζεται σε προσωπικές διαπιστώσεις και προσωπικά δεδομένα εμφανιζόμενα ως αντικειμενικά (υπάρχει άραγε νεοφιλελεύθερος, που δεν το καλλιεργεί;) και ας εξοργίζεται όλος ο κόσμος (πρόκειται για δοκιμασμένη μέθοδο: πες-πες όλο και κάτι θα μείνει και επιπλέον με τη συνεχή επανάληψη τελικά το ψέμα συνηθίζεται και γίνεται πιστευτό - αξίζει να θυμηθούμε την επιτυχία της μεθόδου στην προπολεμική κρίση και στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο που ακολούθησε). Σημειωτέον για το τελευταίο, ότι όταν φουντώσει η κατακραυγή ζητάς και μια συγνώμη, που όμως αποτελεί μέρος της μεθόδου. Ένας διακεκριμένος χειριστής της μεθόδου το είχε ωμά ομολογήσει δημόσια: δεν με πειράζει να ζητήσω συγνώμη για κάτι αυθαίρετο, σημασία έχει ότι τη δουλειά μου την έκανα.

   Ποιά είναι η κυρίαρχη αντίθεση, που τίθεται με το άρθρο και τον συνακόλουθο διάλογο;

  Στα πλαίσια της σημερινής κρίσης, θα μειωθεί το εργατικό κόστος με μείωση μισθών και απολύσεις ή θα μειωθούν τα επιχειρηματικά κέρδη;

  Με βάση τα επίσημα στοιχεία EUROSTAT - EKT κλπ (παρατέθηκαν και κανένας δεν τα αμφισβητεί), γνωρίζοντας ότι: α) σε κάθε 1000 ευρώ νέα προϊόντα και υπηρεσίες που παρήγαγε ετήσια η ελληνική οικονομία την τελευταία δεκαετία, τα 560 ευρώ έγιναν επιχειρηματικό κέρδος και μόνο τα 350 ευρώ έγιναν μισθοί (ενώ στην ΕΕ η κατανομή είναι ακριβώς η αντίστροφη), β) το ελληνικό κράτος φορολογεί (με πραγματικό φορολογικό συντελεστή) με 35% τα 350 ευρώ των μισθών και με 16% τα 560 ευρώ των κερδών, που ούτε αυτά εισπράτει ένεκα επιχειρηματικής φοροασυλίας και γ) ο μισθός του έλληνα πχ βιομηχανικού εργάτη είναι το 55% του ευρωπαϊκού μέσου όρου, τι προτείνει η νεοφιλελεύθερη συνταγή; Να μην πειραχθούν τα επιχειρηματικά κέρδη (κυριολεκτικά υπερκέρδη που προκύπτουν από κάθε μεριά), αλλά να μειωθεί ακόμα περισσότερο το εργατικό κόστος με μείωση μισθών και απολύσεις.

   Λένε οι νεοφιλελεύθεροι: τα στοιχεία δείχνουν ότι οι μισθοί επηρεάζουν την ανταγωνιστικότητα. Τι ανακάλυψη! Και οι μισθοί και τα επιχειρηματικά κέρδη και η τεχνολογία παραγωγής και το σύστημα διανομής και άλλα επηρεάζουν την ανταγωνιστικότητα. Για να έχουν οι μισθοί μηδενική επιρροή θα έπρεπε οι εργαζόμενοι να δουλεύουν δωρεάν! Το ερώτημα είναι ποιός έχει το μεγαλύτερο κομμάτι ευθύνης. Και με βάση τα προαναφερθέντα στοιχεία της σημερινής πραγματικότητας, την μερίδα του λέοντος κατέχουν τα επιχειρηματικά κέρδη, τόσο γιατί τα επιχειρηματικά κέρδη έφθασαν να νέμονται το 60% του συνολικού εθνικού προϊόντος που παράγεται, όσο και γιατί η πλειονότητα των φορολογικών εσόδων του κράτους προέρχεται από τους άμεσους και ιδίως τους έμμεσους φόρους που πληρώνουν οι εργαζόμενοι και ελάχιστα οι επιχειρηματίες.

   Η κυρίαρχη αυτή αντίθεση είναι προφανώς ταξική και δεν είναι αντικείμενο απλά επιστημονικής διαμάχης. Όμως, ο διάλογος και η αντιπαράθεση με την ψευδο-επιστήμη και την προπαγάνδα έχει καθοριστική σημασία γιατί συμβάλλει στη θεωρητική συγκρότηση, που απαιτείται για τη συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης πραγματικότητας και ιδίως για να αλλάξει αυτή η πραγματικότητα.